Sakrament namaszczenia chorych - przebieg

Sakrament namaszczenia chorych jest sakramentem udzielanym osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci z powodu choroby lub starości. Jego szafarzem jest wyłącznie kapłan.

Sakrament namaszczenia chorych może być udzielany w każdym miejscu i w każdych okolicznościach: zarówno w Kościele, jak i w domu chorego tudzież w szpitalu; jednej osobie chorej bądź całej grupie chorych.

Celebracja sakramentu namaszczenia chorych rozpoczyna się liturgią słowa, która powinna być poprzedzona aktem pokutnym. Następnie kapłan-celebrans nakłada ręce na głowę chorego i modli się „w wierze Kościoła”, a po modlitwie namaszcza jego czoło i dłonie świętym olejem, wypowiadając formułę:

„Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie”.

Przed przyjęciem sakramentu namaszczenia chorych, jeśli jest taka potrzeba i możliwość, wierny przystępuje do sakramentu spowiedzi świętej, natomiast po jego przyjęciu udzielana jest zazwyczaj Eucharystia (jako wiatyk). Te wszystkie trzy sakramenty razem nazywane są w Katechizmie Kościoła Katolickiego „sakramentami, które przygotowują do Ojczyzny” (KKK 1525).

Sakrament namaszczenia chorych wolno powtarzać, tj. jeśli chory wyzdrowieje i po raz kolejny ciężko zachowuje, może znów przyjąć namaszczenie; dozwolone jest także ponowne przyjęcie sakramentu w trakcie tej samej choroby, jeżeli stan zdrowia chorego ulegnie pogorszeniu (KPK, kan. 1004 § 1).

Zgodnie z przepisami kanonicznymi kapłan nie może udzielić sakramentu namaszczenia chorych osobie, która trwa w jawnym grzechu ciężkim (czyli np. żyje w związku niesakramentalnym; por. KPK, kan. 1007).